Έρημες, σιωπηλές φωτισμένες πόλεις. Αναζητώντας ένα παντοπωλείο, για να πάρω τα απαραίτητα είδη, με την άδεια στο κινητό μου, διαπίστωσα πως η πόλις μας κοιμάται. Μόλις είχε σουρουπώσει και νομοτελειακά, η ημέρα έδινε τη θέση της στη νύχτα, απλώνοντας ένα βαρύ πέπλο σιωπής.
Έρημοι οι δρόμοι παντού και μια εκκωφαντική σιωπή, να τους κυκλώνουν. Η φωτισμένη πόλη, στολισμένη και τυλιγμένη στη μοναξιά της έλαμπε, σαν πελώρια κοσμηματοθήκη. Το άλλοτε πολύβουο πέταλο του ανανεωμένου λιμανιού, εκτός από τα αραγμένα λιγοστά πλοιάρια που φιλοξενούσε, το τριγύριζε και μια ανατριχιαστική, νεκρική παγωμάρα και ερημία. Περιμένοντας μικροί και μεγάλοι τα Χριστούγεννα, την εορτή των εορτών, όπως και τον Άγιο Βασίλη, κάποιο παράθυρο σε ένα σπίτι ξεχώριζε για το φωτεινό, στολισμένο δενδράκι του.
Με πλημύρισαν ανάμεικτα συναίσθημα, λύπης καθώς και απορίας. Πόσο η δικτατορία του τρόμου, φωλιάζει στις καρδιές μας και κυριαρχεί στις ζωές όλων μας. Και ποιος δεν φοβάται την θανατηφόρα πανδημία; Ένα φονικό ιό, που κυκλοφοράει σε όλο τον κόσμο και σκοτώνει όποιον τον κολλήσει ή τον κουβαλήσει μαζί του. Αυτή η ισορροπία του τρόμου, σαν δαμόκλειος σπάθη από πάνω μας, μας έκανε όλους ευάλωτους, σταδιακά αντικοινωνικούς, σχετικά υπάκουους και πολύ πειθήνιους.
Κυκλοφορούμε όλοι για το καλό μας, με προστατευτικές μάσκες χειρουργών, θυμίζοντας μας πως αυτές τις στουμούχες, τις έβαζαν στις άτακτες κατσίκες, για να μην τρώνε τα φυτά του γείτονα. Αυτά τα μουστούχια, τα έβαζαν στη μουσούδα, στα ζωηρά γαϊδούρια, για να μην τρώνε τον καρπό. Αυτά τα φίμωτρα τα χρησιμοποιούν στα ατίθασα σκυλιά, για να μην δαγκώνουν. Όμως εμείς τι να κάνουμε; όλα για την υγειά μας βρε παιδιά!
Σκεφτόμαστε με απογοήτευση, πόσο μας λείπει η παρέα, η συντρόφια συγγενών, φίλων στο σπίτι, στην καφετέρια, στο εστιατόριο και η συνηθισμένη άνετη καθημερινή βόλτα στο λιμάνι. Πόσο θα μας λείψουν οι γιορτινές, Χριστουγεννιάτικες και Πρωτοχρονιάτικες εκδηλώσεις, όπως το άναμμα του δένδρου στην Πλατεία μας, το έθιμο με τα κάλαντα, το παζάρι κλπ. Πόσο θα μας λείψουν το σινεμά, τα μπαράκια, οι ταβέρνες, οι καφετέριες, τα εστιάτορα, η ξέφρενη διασκέδαση τα μπουζούκια. Μη μου πείτε, ότι δεν σας λείπουν και τα μπουζούκια; Όταν ήταν ασφυκτικά γεμάτα τα μαγαζιά και περιμέναμε με τις ώρες, για να βρούμε άδειο τραπέζι, για να ακούσουμε τον φίλο μας τον Τάκη Γιαννάκη ή τον αξέχαστο Μανόλη Παγώνη και τόσους άλλους, ταλαντούχους ντόπιους καλλιτέχνες. Μετά λύπης μας, λείπει ο νταλκάς του μπουζουκιού, στα μοναδικά ζεϊμπέκικα και το κέφι από το ντέφι, στα λικνιστικά τσιφτετέλια. Ο κόσμος θέλει άρτο και θεάματα, αλλά σήμερα όπως πάμε δεν θα υπάρχουν ούτε ο άρτος, ούτε τα θεάματα.
Σε πολλούς λείπουν τα οργανωμένα ταξίδια, από τους δικούς μας τουριστικούς πράκτορες και οι μονοήμερες εκδρομές, στα γύρω πανέμορφα νησάκια μας.
Μα προπάντων μας λείπει ελευθέρια κινήσεων, το γέλιο και τα συναισθήματα, από τον απέναντι συνομιλητή μας και οι εκφράσεις της ψυχής που ζωγραφίζονται στο πρόσωπο του. Λείπει σε παιδιά και σε μεγάλους, η αληθινή ανθρώπινη επικοινωνία.
Ακούμε στις καθημερινές ειδήσεις, ότι κλαίνε οι πλαστικοί χειρουργοί και θρηνούν οι επιχειρήσεις καλλυντικών και καλλωπισμού.
Βρισκόμαστε, μεταξύ σοβαρού και αστείου!
Τι να την κάνει την πλαστική αναδόμηση, με μπότοξ, σιλικόνες και χειρουργεία η θεία μου η Μαγδάλω, αφού πάνω στην μουτσούνα της ο φονικός ιός, της επέβαλλε μιαν άλλη μουτσούνα! Κρίμα, γιατί με αυτή τη μάσκα έκρυψε τόση ομορφιά!
Παραπονιέται κάθε μέρα και η φίλη μου η Ζωγραφιά, από την πέρα γειτονιά. Πριν την καραντίνα, πήρε την φορτωμένη Τραπεζική κάρτα και πετάχτηκε μέχρι το Μιλάνο, για να γεμίσει τις βαλίτσες και τις ντουλάπες της, με τα τελευταία μοντελάκια μόδας. Ύστερα ανηφόρησε μέχρι το Παρίσι, για να αγοράσει τις πανάκριβες τσάντες και τα φημισμένα μαντήλια Ερμής. Ξανά ανηφόρησε και μέχρι το Λονδίνο, για να συμπληρώσει το βαλιτσάκι της, με τα ακριβά καλλυντικά που της έλλειπαν. Μια και κρατούσε την χρυσή Τραπεζική κάρτα, πετάχτηκε και μέχρι την Νέα Υόρκη, για να προλάβει τις γόβες στιλέτο ‘μάρκα με έκαψες’. Αλλά θα μου πείτε που θα τα βάλει όλα αυτά, να τη δουν οι κουτσομπόλες της γειτονιάς και να σκάσουν από τη ζήλεια τους; Με όλο το σεβασμό, μεγάλη ζημία της κάνατε κ. Χαρδαλιά μου, που δεν μπορεί να βγει έξω και ό, τι ψώνισε το βλέπουν μόνο ο σύζυγος και τα παιδιά της. Τέλος πάντων περασμένα μεγαλεία!
Ας σοβαρευτούμε! Ο τρόμος της πανδημίας ήρθε για να μείνει, μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο εμβόλιο. Οι αυστηροί κανόνες που τον ακλουθούν μαζί με τους περιορισμούς, σκοπό έχουν την δική μας προφύλαξη και των γύρω μας. Τώρα αν το όλο παγκόσμιο πρόβλημα της φονικής επιδημίας είναι λίγο διογκωμένο, κανείς δεν γνωρίζει την αλήθεια. Όμως προηγείται η υγεία μας και έπεται η οικονομία. Βέβαια υποφέρουν το εμπόριο, η εστίαση, η διασκέδαση, τα ταξίδια, ο τουρισμός.
‘Αλλά ενός κακού, μύρια έπονται.’ Όπως και να το δούμε το πρόβλημα, πέρα από θεωρίες συνομωσίας, ο κόσμος θα φτωχύνει απελπιστικά, γιατί μετά από την υγεία, πλήττεται η οικονομία, ο στυλοβάτης των λαών. Οι αμέτρητοι άνεργοι θα καταλήγουν στους βουλευτές και στους δημάρχους, για προσωρινή εργασία. Διότι η ανεργία, δυστυχώς θα εκτοξευτεί στους νέους μας. Οι φτωχοί θα χρωστούν εκτός από τα τρέχοντα πάγια τέλη, και τα δάνεια τους, στα ενοίκια, στους μισθούς, στον μπακάλη, στον φούρναρη, στο φαρμακείο.
Σίγουρα οι εξαθλιωμένοι από την φτώχεια και οι άνεργοι, θα αναζητήσουν τη λύση στα τοκογλυφικά Τραπεζικά δάνεια, που τελευταία είχαν παγώσει. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα είναι αστεία μπουζούκο- δάνεια, αλλά δάνεια επιβίωσης, ζωής και θανάτου. Έτσι οι φτωχοί, θα γίνουν περισσότεροι και φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.
Ας προσευχηθούμε όλοι, με την ελπίδα ότι το θανατερό της πανδημίας, γρήγορα θα περάσει και ο φονικός ιός ‘που μας παίζει το ντέφι του και χορεύουμε στο κέφι του’, σύντομα θα εξαλειφθεί, για να επιστρέψει χωρίς μάσκα στο χαμόγελο και στην κανονική ζωή η ανθρωπότητα.