Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν καταδικάστηκε επειδή έκανε κάτι παράνομο. Καταδικάστηκε επειδή δεν είναι βολικός. Επειδή δεν χρωστάει. Επειδή δεν παίζει με τους κανόνες ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που θέλει τους πάντες δεμένους, εξαρτημένους, υποταγμένους.
Δάνεισε χρήματα στο κόμμα του για να στηρίξει εργαζομένους τις γιορτές. Νόμιμα. Καθαρά. Χωρίς ζημία για το Δημόσιο, χωρίς προσωπικό όφελος. Κι όμως, τον στήσανε στο εδώλιο, με μάρτυρα κατηγορίας στέλεχος, πληρωμένο, του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας εσωτερικός μηχανισμός υπομόνευσης και ελέγχου.
Αυτό δεν είναι «εσωκομματική διαφωνία». Είναι πολιτική δίωξη. Είναι η συνέχεια μιας συντονισμένης επίθεσηςσε όποιον δεν ελέγχεται.
Το ίδιο συνέβη και στην Κω.
Ο Πέτρος Πικιώνης απολύθηκε από τον ΚΩΑΝ όχι επειδή αμέλησε τα καθήκοντά του, αλλά επειδή τόλμησε να μιλήσει – προσωπικά, δημόσια και στον ίδιο τόνο με όσα φώναξαν εκατομμύρια ανθρώπων στους δρόμους – για το έγκλημα και τη συγκάλυψη στα Τέμπη. Μια ανάρτηση, για την οποία ζήτησε συγγνώμη. Αλλά μιας και δεν ανήκει στο γαλάζιο σύστημα αυτό δεν έφτανε. Έπρεπε να πληρώσει.
Παραιτήσεις μελών, αλλαγές στάσης, πιέσεις και μια δεύτερη συνεδρίαση – παρωδία, ερήμην του. Απομακρύνεται χωρίς καν να κληθεί, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς θεσμική νομιμότητα. Και όχι μόνο από στελέχη της ΝΔ – αλλά και με την ψήφο δύο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που δήθεν εκπροσωπούν την αριστερά, το δίκαιο και τη Δημοκρατία.
Όταν οι «Δημοκρατικοί και Προοδευτικοί» σωπαίνουν μπροστά στην αυθαιρεσία ή συμπράττουν με το καθεστώς, τότε δεν είναι αθώοι. Είναι συνένοχοι.
Το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό. Είναι πολιτικό, ηθικό και – πιθανόν – νομικό. Διότι σύμφωνα με το άρθρο 281 του Αστικού Κώδικα, απόλυση για λόγους άσχετους με την εργασία είναι καταχρηστική και άκυρη. Κι αυτό, αργά ή γρήγορα, θα ελεγχθεί.
Η Κως ζει μέσα σε κλίμα φόβου, στοχοποίησης και σιωπής. Με τρολ, εκβιασμούς και εσωτερικούς μηχανισμούς που θυμίζουν άλλες εποχές. Δεν είναι ατύχημα. Είναι σύστημα. Τοπική αντανάκλαση ενός εξουσιαστικού κράτους – μαφίαςπου έχει όνομα και χρώμα. Νέα Δημοκρατία.
Και στη γωνία, κάποιοι σωπαίνουν «πολιτισμένα». Κόμματα που είναι πρώτα σε ανακοινώσεις και θόρυβο, αλλά στην μάχη με το σάπιο σύστημα και μπροστά σε πολιτικές διώξεις σιωπηλοί και προκλητικά «βολεμένοι». Γιατί είναι πια κομμάτι του συστήματος και του μηχανισμού. Το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, που παριστάνει τον προοδευτικό φορέα, ενώ συνυπογράφει απολύσειςκαι καταδικάζει αλληλέγγυες πράξεις όπως αυτή του Πέτρου Πικιώνη και του Στέφανου Κασσελάκη αντίστοιχα. Ό,τι ξεκίνησε με το συνέδριο – παρωδία, βίας και νοθείας – του Νοεμβρίου, συνεχίζεται με όρους εκκαθάρισης. Από το «κανένας μόνος», φτάσαμε στο όποιος μιλάει κόβεταικαι στη συνεργασία με την πιο χυδαία και ανάλγητη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης για απολύσεις και πολιτικές διώξεις εργαζομένων και μη.
Το Κίνημα Δημοκρατίας δεν χρωστάει σε κανέναν. Δεν εξαρτάται από κανέναν. Δεν εξαρτάται από επιχειρηματίες, δεν κρατιέται από μηχανισμούς και δεν λειτουργεί με πιστοποιητικά φρονημάτων. Κι αυτό είναι που το κάνει επικίνδυνογια όσους έχουν μάθει να κυβερνούν με σιωπές, χειροκροτήματα και «πειθαρχία».
Η ιστορία θα καταγράψει ονόματα, αλλά η συνείδηση έχει, ήδη, γράψει τις ευθύνες.
Γιώργος Χασαπλαδάκης
