Τα Σχολεία άνοιξαν, αλλά πόσο τα παιδιά χάρηκαν το καλοκαίρι; (γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)
Από τη στιγμή που οι γονείς φτιάχνουν βαλίτσες και αποφασίζουν να απολαύσουν την άδειά τους, στο βουνό ή στη θάλασσα, τα παιδιά ακολουθούν. Όμως, πόσο τα παιδιά χάρηκαν το καλοκαιράκι που φεύγει; οι γονείς ήταν ξαπλωμένοι κάτω από την ομπρέλα της παραλίας, τα παιδιά ήταν κολλημένα στα κινητά τηλέφωνα και στα τάμπλετ. Όσο οι γονείς έβγαιναν για ένα δροσιστικό και ένα παγωτό, στην καφετέρια, τα παιδιά ήταν προσηλωμένα στον χαώδη και δαιδαλώδη, εικονικό κόσμο, των φίλων και του διαδικτύου. Όμως έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν, αλλά δεν αναπτύσσονται σωστά, ούτε νοητικά, ούτε σωματικά, ούτε κινητικά, κυρίως δε ούτε συναισθηματικά. Μπορεί οι γονείς να νοιώθουν ξέγνοιαστοι και ασφαλείς, όταν τα παιδιά τους είναι απασχολημένα μπροστά σε μια οθόνη, αγνοούν όμως τη μεγάλη ζημιά που παθαίνουν. Η έλλειψη άσκησης και παιχνιδιού στη φύση, τα σημαδεύει ανεπανόρθωτα, αφού δεν θα αποκτήσουν το σύνολο των εμπειριών, που μαθαίνουν στο φυσιολογικό παιχνίδι και όχι στο ηλεκτρονικό, είτε εκτός του σπιτιού, είτε εκτός του Σχολείου. Εάν δεν χαρούν ελεύθερα τα καλοκαίρια, το κενό αυτό μεγαλώνει. Παλιά τα παιδιά γέμιζαν την παιδική χαρά, που ικανοποιούσε την φαντασία τους και την όρεξη τους, για ατέλειωτα, ποικίλα παιχνίδια. Όμως πως θα μεγαλώσουν φυσιολογικά τα παιδιά, μακριά από τη φύση, στερώντας τους τις χαρές και τα παιχνίδια του καλοκαιριού; Εμείς όλα τα παιδιά, περιμέναμε με ανυπομονησία να τελειώσει η Σχολική χρονιά και να ξαμοληθούμε στους δρόμους και στα πάρκα της γειτονιάς, από τις απογευματινές ώρες, μέχρι και τις βράδυνες. Συνήθως βρισκόμασταν στην παιδική χαρά, στην αλάνα, στα ακάλυπτα οικόπεδα, στην αυλή της Εκκλησίας ή του Σχολείου, για να παίξουμε για να κάνουμε ποδήλατο ή σχοινάκι και για να παίξουμε με την παρέα μας κρυφτό ή κυνηγητό και τόσα άλλα παιχνίδια. Σήμερα τα περισσότερα παιδιά, βρίσκονται κλεισμένα και εγκλωβισμένα, μπροστά στη δελεαστική οθόνη, χωρίς να τους ενδιαφέρει το ηλιόλουστο, φυσικό περιβάλλον της εξοχής. Ωστόσο πρέπει να μάθουμε στα παιδιά, να δουν με άλλα μάτια την ακροθαλασσιά και να χαρούν την αμμουδιά. Όταν εμείς πηγαίναμε στην παραλία, για να χαρούμε την ξενοιασιά της θάλασσας, πολλά παιδιά προτιμούσαν την κατασκήνωση και τον τρόπο επιβίωσης και παιχνιδιού, μέσα στο δάσος, στη φύση. Το παιχνίδι στην ακροθαλασσιά ήταν αυθεντικό, χωρίς ομπρέλες, αντηλιακά και προφυλάξεις. Βουτούσαμε στο πεντακάθαρο, θαλασσινό νερό και παίζαμε, με την καυτή ζαχαρένια άμμο. Μια παραλία ήταν ένας ελεύθερος παιδότοπος, γιατί είχε άπλετο χώρο, για παιχνίδι. Με τη βρεγμένη άμμο, σαν λάσπη, ήταν το κατάλληλο υλικό, για να δημιουργήσουμε πύργους και κάστρα, για να φτιάξουμε τούνελ ,ώστε να περνά το νερό, για να κτίσουμε φούρνους και για να φτιάξουμε σπηλιές. Ακόμη για να μαζέψουμε κοχύλια και χρωματιστά βοτσαλάκια, όμορφα ενθύμια του καλοκαιριού, για τις χειροποίητες κατασκευές μας. Κάναμε βουτιές πάνω από τα βραχάκια, καθώς παίζαμε και διάφορα ομαδικά παιχνίδια, με την μπάλα και μετά το κολύμπι. Καλοκαίρι σημαίνει ελεύθερο παιχνίδι, στη φύση, στη θάλασσα ή στο βουνό, που θα το επινοήσουν και θα το οργανώσουν τα παιδιά, με την παρέα τους. Στην εποχή μας πολλά Ξενοδοχεία, έχουν οργανωμένες παράλιες ή πισίνες, αλλά και παιδότοπους, για να τραβήξουν τα παιδιά μακριά από τις μικρές και μεγάλες οθόνες. Τελικά αν καταφέρουμε σήμερα μακαριά από το διαδίκτυο, να χαρίσουμε στα παιδιά μας διακοπές γεμάτες μπάνιο, ξενοιασιά, ατέλειωτα παιχνίδια, αμέτρητα παγωτά και ελευθερία στη φύση, θα έχουμε κερδίσει τη μάχη, της εξάρτησης από τις οθόνες. Αλλιώς το μόνο που θα κερδίσουμε ,είναι αυριανούς πολίτες, που στερήθηκαν ως παιδιά, τα αξέχαστα καλοκαίρια στη φύση, που εμείς τόσο πολύ χαρήκαμε.Ξανθίππη Αγρέλλη
