Η σιωπή ενός κλειστού πάρκου πέρα από τα μικροπολιτικά παιχνίδια, τις σκοπιμότητες έχει βαθιές ρίζες και δεν αφορά τη σιωπή της υπαίθρου: είναι η φωνή της αδιαφορίας των πολλών απέναντι στα ενδιαφέροντα των λίγων.
Από καιρό έχουμε ξεχάσει πώς να είμαστε καλοί φιλοξενούμενοι της γης των προγόνων μας, πώς να περπατάμε ανάλαφρα πάνω της όπως κάνουν τα άλλα πλάσματά της Γαίας.
«Για να σταματήσει η παρακμή ενός οικοσυστήματος, είναι απαραίτητο να σκεφτόμαστε σαν οικοσύστημα» είχε πει ο Douglas P. Wheeler, EPA Journal, το 1990 τότε που γινόταν η μελέτη για την ανάπλαση του ματωμένου χώρου της Λάμπης του Ψαλιδιού από τις δραστηριότητες μας.
Το σενάριο από την αρχή ήταν γνωστό και δοκιμασμένο από τα παλιά , άστο να καταρρεύσει. Να γίνει ένα σκοτεινό σημείο μέσα στη μέρα. Που το βάρος του πολιτισμού μας δεν μπορεί να υποστηρίξει γιατί έχει γίνει τόσο μεγάλο, που πλέον κατατάσσεται ως μια βρωμιά στο ανθρώπινο μέλλον μας, να φανεί ως κάτι μη απαραίτητο στις αντιξοότητες του ασταθούς και ευμετάβλητου συστήματος που ενοχλεί ακόμη και την ίδια την ανάπτυξη.
Να διαπιστώσουν όλοι ακόμη και οι πιο αρνητικοί ότι είναι τόσο ασήμαντο, ένα μονότονο μέρος, χαμένο σε ένα νησί κρυμμένο σε κάποια ξεχασμένη γωνιά ενός ξενοδοχειακού πάρκου, στο οποίο υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα να κάνουμε από ό,τι οι άνθρωποι, ως επιβάτες στο διαστημόπλοιο Γη.
Εθισμένοι στο καθημερινό ψέμα έχουμε χάσει το αίσθημα σεβασμού για το άγριο ποτάμι, τη φυσική διάσταση των πραγμάτων, για την πολύπλοκη λειτουργία ενός υγροτόπου, για τον περίπλοκο ιστό της ζωής που στηρίζει το νερό, το περιβάλλον και τη ζωή όλων μας...
Γεωδίφης [geogeodifhs.blogspot]
